Μετά από μια εξαντλητική μέρα στη δουλειά, λαχταρούσε την καθημερινή του δόση αυτοϊκανοποίησης.Ντυμένος με την επαγγελματική του ενδυμασία, αποσύρθηκε στο ιδιωτικό του καταφύγιο, ρίχνοντας τη γραβάτα και το σακάκι του, μεταμορφώνοντας σε μια αρχέγονη, ωμή εκδοχή του εαυτού του.Τα δάχτυλά του χόρευαν πάνω στο παλλόμενο μέλος του, κάθε χτύπημα πιο έντονο από το προηγούμενο.Το δωμάτιο αντήχησε με τη βαριά του ανάσα και το ρυθμικό χαστούκι του χεριού του πάνω στο σώμα του.Τα μάτια του, μισοκαυλωμένα, χαμένα μέσα στην ομούνα της έκστασης.Το χέρι του κινήθηκε πιο γρήγορα, το σφίξιμό του, το κορμί του σε καμάρα με ρυθμό.Η κάθε του ανάσα, χτύπησε την ανάσα του, έφτασε στο αποκορύφωμα, έφτασε στην κορύφωσή του, έφτασε στην αιχμή του, πέρασε τη δοκιμασία και άφησε την περιοχή του, αφήνοντας μια ακαταμάχητη συνάντηση ικανοποίησης.
