ในหัวใจของที่พํานักอันแสนสบายของเราเราพบว่าตัวเองกําลังดื่มด่ํากับความสุขที่ใกล้ชิดที่สุด ร่างกายของเราสอดประสานกันในการเต้นที่เก่าแก่ราวกับเวลาเป็นเครื่องยืนยันถึงความดิบเถื่อนและการเชื่อมต่อแรกเริ่มที่มีอยู่ระหว่างสองวิญญาณ สัมผัสแต่ละสัมผัสแต่ละครั้งเสียงครางแต่ละครั้งซิมโฟนีแห่งความปรารถนาที่สะท้อนผ่านผนังของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเรา ภาพของเธอ ริกาของผม ล็อคที่มืดและฉ่ําของเธอแทรกอยู่เหนือไหล่ของเธอ ดวงตา สระน้ําแห่งความปรารถนา เสียงไซเรนเรียกได้ว่าผมอดใจไม่ไหว ร่างกายของเธอ วัดแห่งราคะ ผืนผ้าใบแห่งความงามที่อิมได้รับสิทธิพิเศษในการวาดภาพด้วยความปรารถนาของผม และผม ช่างทาสี คนรัก ผู้ชายที่เจอโมโรชิตะของเขาคนที่จุดไฟให้โลกของผมลุกโชน นี่คือความรักของเรา อารมณ์ของเรา ช่วงเวลาของเรา ความรักของเรา.
