De scène begint met een onderdanige slaaf die vastgebonden en gekneveld wordt op een bank. Ze is gekleed in een niets verhullende outfit die weinig aan de verbeelding overlaat. Haar meester komt de kamer binnen en verspilt geen tijd om aan de slag te gaan. Hij begint met haar hard op haar gezicht te slaan, waardoor ze het uitschreeuwt van de pijn. Dan gaat hij over tot ruw haar te nemen, haar hoofd tegen de bank te slaan en haar te laten smeken om genade. De slaaf heeft duidelijk pijn en nood, maar haar meester is nog niet klaar. Hij pakt haar op en slaat haar neer op de bank, waardoor ze kreunt van genot en pijn. Dan verslikt hij haar, waardoor haar lucht naar adem snakt. Het lichaam is een blauwe plekken voor mij en slaafjes, maar ze maakt nog steeds gebruik van haar onderdanigheid. Haar onderdanigheid maakt haar meester bevredigd en maakt gebruik van haar harde neukpartij. Dit is duidelijk en maakt dat haar onderdanige tafereel haar verlaat met een harde kreet en maakt haar onderdanig. Dit is een schreeuw die haar verzekert van haar onderdaad. Haar onderdaad en onderdanigheid laat haar adem achter met een harde en harde schreeuw.
